O Matko, jakieś kobiety głośno zawodzą, o co chodzi? A już dobrze, bo dokładnie po 7 sekundach dostajemy w mordę mocnym uderzeniem bębnów, gitar i growlu pana prowadzącego (nie mylić z Ojcem Prowadzącym pewnego radia, które chwali się, że Ma Twarz). Bez rzadnej gry wstępnej zostajemy poczęstowani surowym klimatem i jakże oryginalnym brzmieniem – mięsistym a jednocześnie jakby niedogotowanym. Muzyka iście wojenna i taka właśnie również jest płyta tekstowo. Ozdabiające okładkę masywny młot bojowy, tarcza oraz jakiś opętany być może przez Aresa – greckiego boga wojny, facet w chełmie mówią wszytsko. Utwory są dynamiczne, zagrzewające do walki, doprawione damskimi wokalizami, bitewnymi bębnami i czasem jękami mordowanych na polu walki. Cóż, zdarza się na wojnie – nikt nie mówił, że będzie łatwo! Grecy z Rotting Christ mężnie stają z nami w szranki atakując takimi świetnymi orężami jak choćby: „Demonon Vrosis” – bogatym w chwytliwy, początkowy riff, „Noctis Era” czy choćby okraszony melodyjnym refrenem „dub – sag – ta – ke” [właśnie przedstawiłem Wam cały tekst tego utworu:)] Jedyną tarczą jaką możemy przeciw nim użyć jest „Nekron lahes...”, który jest w ich arsenale najsłabszym ogniwem – zawodzące a capella baby przez ponad minutę zawsze przepuszczam. Jednak nasz opór jest daremny, bowiem „...Pir Threontai” znowu miażdży nas ciężarem, melodyjnością i dynamiką. Po przesłuchaniu całej płyty, kto jeszcze żyw może zbierać zęby i próbować przyszywać brakujące kończyny. Wojownicy z Grecji, pod dowództwem Sakisa, choć tak ich tutaj niewielu, przetaczają się po nas i zostawiają bez życia wdeptanych w ziemię. Nad naszymi truchłami na koniec zaśpiewa Diamanda Galas, która napisała i wykonała ostatni na płycie utwór „Orders From the Dead”. I po jej szamańskim sposobie wydobywania głosu z pewnością wylądujemy nie gdzie indziej, tylko w Hadesie. Być może po zakupie tej doskonałej płyty, zostanie nam jeszcze trochę grosza na opłatę dla Charona…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz